Lekcje wyciągnięte z wycieku ropy w Santa Barbara w 1969 r. - minabajty nr 3

Minibajty autorstwa Al Allen

W 1969, zaledwie kilka dni po wybuchu na platformie A w kanale Santa Barbara, w Kalifornii, stałem na nabrzeżu Sterns, obserwując, jak ropa naftowa wnika do przystani w Santa Barbara. Minął tydzień od wycieku, a jednak najlepsze wysiłki, jakie w tamtym czasie wydawały się możliwe, obejmowały pływający sznur słupów telefonicznych, które służyły jako wysięgnik bezpieczeństwa i ciężarówki próżniowe ustawione wzdłuż linii brzegowej w celu zasysania oleju z powierzchni wody przez 4 -inże otwarte węże (zdjęcie #1). Krótko po tym dniu wdrożono wysoce „wyrafinowane” techniki odzyskiwania zamontowane na statku (zdjęcie #2). Nie wiedziałem, że nieefektywność tych działań reagowania pochwyci moją wyobraźnię i skieruje mnie na trwającą rok 50 misję znalezienia lepszych sposobów na zatrzymanie i usunięcie rozlanego oleju.

Przed tym wydostaniem się z Santa Barbara nurkowałem i mierzyłem natężenie przepływu naturalnych olejów wyciekających w tym samym regionie. I tak, tylko dla kopnięć, bardzo dobry przyjaciel (wraz z własnym małym samolotem), a ja monitorowałem i fotografowałem wybuch przez kilka tygodni. Korzystając z tych samych technik, które opracowaliśmy do pomiaru naturalnego natężenia przepływu wycieku oleju, wkrótce opracowałem oszacowania natężenia przepływu wydmuchu. Kiedy przemysł naftowy i agencje rządowe dowiedziały się o tych lotach i że moje obliczenia ujawniły możliwe uwolnienia wybuchów dziesięć razy większe niż ich własne, wkrótce zostałem wciągnięty w zamieszanie w mediach, groźby, zeznania przed podkomisją Senatu USA w Waszyngtonie, i lata sporów. Kiedy sprawa wreszcie się zakończyła, moje szacunki okazały się słuszne, a rozliczenia finansowe osiągnięte, spotkałem się z nieoczekiwaną silną zachętą do bycia dostępnym jako Specjalista ds. Wycieków ropy na przyszłe wycieki ropy. Choć początkowo niechętnie, stopniowo podjąłem wyzwanie. Wiedziałem jednak, że lepiej być czymś więcej niż tylko estymatorem objętości wycieków; Lepiej podchodzę poważnie i skupię się na sposobach poprawy „wydajności reakcji”! Wkrótce rozwinęła się zupełnie nowa kariera. Mam nadzieję, że dzielenie się tą „podróżą” przez te minibajty będzie dla ciebie interesujące i mam nadzieję, że będzie dla ciebie cenne.

Na moich poprzednich blogach omawiano znaczenie wskaźnika napotkania oleju wraz z równaniem do obliczania poziomu oleju w systemie odtłuszczania Tom wskaźnik spotkań. Ograniczenia wpływające na tę szybkość obejmowały właściwości fizyczne układu zgarniającego (pokos i prędkość) oraz charakter i grubość dostępnego oleju. Teraz jedną rzeczą jest szybki dostęp do ropy, ale inną (jak opisano powyżej), aby zrobić to skutecznie! W zeszłym miesiącu dyskutowałem jak wydajność sprawność to% napotkanego oleju, który jest faktycznie odtłuszczony i zabrany na pokład. W zależności od rodzaju skimmera umiejętności osób obsługujących skimmer, wiatr i warunki morskie itp. Aż 50% napotkanego oleju może łatwo ślizgać się wokół, przez lub pod systemem odpieniania. W ostatnich latach producenci zaawansowanych skimmerów wymyślili wiele sprytnych systemów, w tym obracające się bębny i tarcze o wysoce oleofilnych (lub olejnych) powierzchniach. Takie przedpłużki zostały ustawione wzdłuż lub w obrębie statków z wysięgnikami odchylającymi, aby można było osiągnąć wydajność przepustowości od 75% do 85%. Postępy te doprowadziły również do regeneracja wydajności (% oleju w mieszance olej / woda wzięty na pokładzie), które mogą osiągnąć wartości od 85% do 90% w sprzyjających warunkach pracy.

W niedalekiej przyszłości opowiem o postępach, które zostały również zrealizowane w zakresie kontrolowanych palenie oleju na wodzie i obróbka oleju za pomocą dyspergatory chemiczne. Podczas operacji spalania ognioodporne wysięgniki są holowane za dwiema łodziami w konfiguracji U, aby zebrać od 100 do nawet 1,000 baryłek ropy, po czym do oleju można zrzucić ręczne lub umieszczone z powietrza zapalniki, aby wyeliminować większość olej w ciągu godziny lub krócej. Dyspergatory można rozmieszczać łodzią lub samolotem przy znacznie większych prędkościach niż statki zajmujące się szumowaniem lub spalaniem. Dyspergatory modyfikują właściwości fizyczne i chemiczne oleju, umożliwiają rozbicie oleju na bardzo małe kropelki, usunięcie oleju z powierzchni oraz przyspieszenie dyspersji i naturalnej degradacji oleju w słupie wody. Ilość użytego środka dyspergującego stanowi często bardzo mały ułamek ilości oleju, który można zdyspergować (zaledwie 5%, a w przypadku najnowszych środków chemicznych nawet 1% lub mniej).

Skuteczność, z jaką olej można szybko spalić na powierzchni wody lub wyeliminować za pomocą środków dyspergujących (zwykle o wysokiej zawartości 75% do 95%), często konkuruje, a nawet przewyższa wydajności omówione powyżej, obejmujące mechaniczne ograniczanie i odzyskiwanie oleju za pomocą odpieniaczy. Podczas gdy takie wydajności są osiągalne w sprzyjających warunkach, istnieje wiele czynników operacyjnych, środowiskowych i społeczno-politycznych, które mogą poważnie wpłynąć na wykonalność i celowość zastosowania stosowania środków palących i dyspergujących.

W ciągu kilku dziesięcioleci przeprowadzono wiele badań, seminariów, warsztatów, ćwiczeń szkoleniowych, badań laboratoryjnych i prób terenowych dotyczących wykonalności, wydajności, kosztów, kwestii bezpieczeństwa, wpływu na środowisko i ogólnych kompromisów tych opcji reakcji. Oczywiście kwestie te są zbyt złożone i kontrowersyjne, aby można je było odpowiednio rozwiązywać w comiesięcznych miniblogach. Mam jednak nadzieję, że uda mi się skromnie docenić wiedzę naukową (a nawet sztukę) w zakresie zapobiegania wyciekom ropy i reagowania na nie oraz dlaczego tak ważne jest zachowanie naszych oceanów, jezior, rzek, strumieni i ląduj tak czysto, jak to możliwe. Spróbuję zrównoważyć te kwestie osobistymi historiami, miłymi wspomnieniami, głupimi błędami, doświadczeniami z pogranicza śmierci i lekcjami wyciągniętymi z mojej własnej oleistej ścieżki.

---